تولید و مصرف خودروهای سواری دیزل که از اواخر دهۀ 90 میلادی در اروپا گسترش یافته است، اینک آثار منفی‌اش را نشان می‌دهد. در اروپا از فریبِ خودروسازها سخن می‌گویند؛ از اینکه بیست سال به مردم گفتند خودرو دیزلی از خودرو بنزینی برای محیط زیست بهتر است اما حالا بسیاری این ادعا را رد می‌کنند. الان ظاهراً مالکانِ خودروهای دیزلی باید بپذیرند که عاملِ رشدِ بیماری‌های قلبی و ریوی در شهرهای بزرگِ اروپا اند. این سو، دولتِ ایران از سال 1387 از تولید و وارداتِ خودروی سواری دیزلی حمایت می‌کند. صدای مشاجرۀ موافقان و مخالفانِ توسعۀ صنعت دیزل در اروپا هنوز در ایران پژواک نکرده است. در این مقاله ضمنِ مرور تجربۀ انگلیس که از پیشگامانِ توسعۀ صنعت دیزل بوده، تبعاتِ منفیِ این سیاست را مرور می‌کنیم. سپس نگاهی می‌اندازیم به گام‌هایی که در ایران برای توسعۀ استفاده از دیزل و سوخت گازوییل برداشته شده و در نهایت نشان می‌دهیم که چطور یک خواست عمومی یا دولتی را که در اروپا کاهش انتشار CO2 و در ایران حفظِ امنیتِ انرژی بود، لابی‌های بنگاههای اقتصادی به سیاست توسعۀ ناوگان دیزل ترجمه می‌کنند؛ سیاستی که علیه اهدافِ بیان‌شدۀ خود است.
مطلب کامل در شبکۀ مطالعات سیاستگذاری عمومی
- ۹۵/۰۱/۲۵