آبان سال 90 که زنده‌یاد حسین قندی در اثر بیماریِ فراموشی خانه‌نشین شده بود و احتمالاً دوستان قدیم را از یاد برده؛ علی‌اکبر قاضی‌زاده - دوست و همکار قدیمی وی – یادداشت تلخی نوشت با تیتر «برافتادن در شأن دایناسور است» و در آن از عاقبتِ کار روزنامه‌نگارانِ نامی گلایه کرد: گوشه‌گیری و بی‌پولی. آنجا اشاره‌ای هم شد به نقش روزنامه‌نگاران که حسین قندی با طنزی ویژۀ خود آن را «روزنامه‌نگار‑غسال» می‌نامید؛ تشبیهی که کار روزنامه‌نگاران را از لحاظ بی‌طرفی به کار مُرده‌شویان مانند می‌کند؛ که آن‌ها سرد و بی‌احساس کار می‌کنند؛ با حفظِ بی‌طرفی و ماشین‌وار. آن زمان یادداشتی نوشتم اما منتشر نکردم مبادا به کسی برخورد. این چند خطْ ویراستۀ همان است. برنخورد!
مطلبِ کامل در سایت میدان