روشنفکران خیالی کسانی اند که برای تغییر کار نمی‌کنند. آنها خود را از تغییرِ شرایط اجتماعی عاجز می‌دانند. در عوض تلاش ایشان متوجه تظاهر به روشنفکری است. تصویر عموم از روشنفکر مشتمل بر نمادهایی است که روشنفکرنماها آنها را دایم ارایه می‌کنند. بخشی از این نمادها در نوع و نحوۀ مصرف کالاها ارایه می‌شوند. مثل مصرف تئاتر، موسیقی کلاسیک و مجله‌های روشنفکری. این مصرف در فضاهای ویژه‌ای هم انجام می‌شود بنابراین حضور در این فضاها هم نمادهای روشنفکری محسوب می‌شوند (مثلاً کافه). نزدیکی با روشنفکرانِ شناخته‌شده، کسانی که خودشان نماد روشنفکری‌اند، شگرد دیگری است. باید روشنفکرنماها را در کنار نمادهای روشنفکری دید. روشنفکرها عامه را ریز می‌بینند، از عوام فاصله می‌گیرند، تحقیرشان می‌کنند. آنها نمی‌توانند از موضع برابر با انسان‌های دیگر مواجه شوند. پس تکبر می‌شود علامت روشنفکری.